For Adoption Awareness Month 2022 we challenged our CAFE members to share a picture of an item they brought with them the day they arrived in their adoptive countries or with their adoptive parents.
The result is a collection of little trinklets those little children carried with them, moving symbols of the life they left behind.
Ik heb bij mijn weten niets meegekregen uit Korea, al zou het zeker kunnen dat mijn adoptieouders dat hebben weggedaan of erover hebben gelogen.
Alleen mijn paspoort had ik bij, bijzonder en speciaal vond ik dat, iets tastbaars dat toonde dat ik iemand was voor ik naar België kwam. En het symbool bij uitstek dat de gedwongen verplaatsing mogelijk maakte.
Ik ben mijn Koreaanse paspoort helaas kwijt geraakt.
Hoewel ik ondertussen het 'geluk' had veel Koreaanse dingen in de plaats te hebben gevonden/gekregen/gekocht, is het paspoort voor mij onvervangbaar. Alleen een nieuw Koreaans paspoort en hernieuwd staatsburgerschap komen eventueel in de buurt
Uit compassie omdat ik 2 weken alleen in het hospitaal was, kreeg ik dit popje dat ik 'Linde' ( m'n moeder hete Linda ) noemde vanaf dat ik kon praten..
Dit tasje werd mij meegegeven, toen ik in 1979 werd afgestaan voor adoptie. Het is een traditioneel Burundees tasje (Mkoba), handgemaakt van geknoopte hennep. De afbeelding van katoen, stelt een moeder met kind op de rug voor. Er waren meer pareltjes aan, er zijn er heel wat gesneuveld door gebruik. In het tasje zaten pasfoto's voor allerlei papieren. Ik heb nog 1 fotootje. Er zaten ook wat kleren in en handgemaakte speelgoed. Maar die gingen jammer genoeg verloren of stuk.
Ik vind het soms verwarrend waarom mijn 1e moeder dit tasje koos: moeder met kind op de rug. Ik vind het zo'n krachtig beeld. Heeft ze me ook op haar rug gedragen? Was het haar manier om haar liefde mee te geven? Was het een boodschap? Of was het toeval?
De herinneringen die ik heb aan dit tasje, is toen ik het ben gaan gebruiken om naar de dansles te gaan. Ik bewaarde er mijn balletschoenen in. Eerst demi-pointes, later pointes. Ik deed ballet en modern. Een wereld waarin ik kon verdwalen, fantaseren en zijn wie ik wild. Dit tasje heeft het waarschijnlijk daardoor overleefd.
Omdat ik met zoveel liefde en warmte genoot van dans, werd dit tasje onderdeel van deze passie. Toen ik op 18 jarige leeftijd het ouderlijk huis verliet, nam ik al mijn dansspullen mee. Mijn schoenen, mijn ballet pakjes, mijn kostumes van voorstellingen en shows, en dus ook dit tasje.
Mijn dochter volgt ook ballet en jazz. Een passie die ik haar doorgaf. Heel af en toe mag ze mijn tasje gebruiken. Als geluksbrenger voor tijdens haar dansvoorstelling. Ze belooft me dan steeds opnieuw dat ze er goed zorg voor gaat dragen. Want ze weet wat het voor mij betekent.
Ik moet bekennen dat de emotionele waarde van dit tasje voor mij komt van het feit dat het uit mijn geboorteland komt. Van de herinneringen aan de danslessen, en het intense geluk die ik daarbij ervaarde. In mindere maten het feit dat het van mijn eerste ouders/moeder kwam. Het doet me pijn dit te schrijven. Maar ik voel me niet verbonden met hen, door dit tasje.
Mijn adoptiemoeder heeft dit ook nooit zo ingekaderd. Ik had een tasje nodig voor mijn dansspullen en kreeg deze. Een korte, koude achtergrondverhaal. En dat was het. Ik zal toen 6-8 jaar geweest zijn.
Deel jij ook een foto van een item uit jouw geboorteland? Een stuk die je meekreeg van je eerste ouders, of van je favoriete knuffel/speelgoed. Een foto van toen, of van een persoon die je vult met warmte en nostalgie. Vertel je ons ook het verhaal?
We zijn alvast benieuwd en kijken ernaar uit, je verder te ontdekken.
Dit zijn samen met m’n adoptiedossier de kostbaarste dingen die ik bezit… de traditionele schoentjes zijn met de tijd verduurd en verkleurd. Ik heb de indruk dat veel geadopteerde Koreanen ze meekregen.
Ok, dit is de uitzet die ik heb meegekregen of aanhad en al jarenlang zorgvuldig in mijn kast bewaar. Kan tellen.
Teddybeer, roos kleedje, wit-rood gestreepte pyama, wit vestje, rode vloeren pantoffeltjes, bolletjes onderbroekje, horloge, rood armbandje en witte parelsnoer.
Ik heb de indruk dat ik heel veel heb meegekregen.
Weet niet of dat bij jullie ook zo was.
Mijn zus had alleen een rammelaar met plastieken lieveheersbeestjes vast.
Die wou ze voor geen geld van de wereld loslaten, zelfs niet als ze sliep.
Hier zie je de Braziliaanse vlag en de foto die werd gemaakt voor mijn paspoort, zodat ik naar Nederland kon vliegen.
Vroeger liet ik deze babyfoto liever nooit aan iemand zien. Ik vond mezelf lelijk, kon mezelf niet plaatsen en was altijd op zoek naar wat er mis was met mij, omdat in mijn dossier stond dat niemand mij wilde en ik een 'mongool' zou zijn (sorry voor de nare term, maar zo staat het er letterlijk). Soms maakte ik uit ongemak maar de grap dat dit mijn mugshot was van toen ik nog als drugsbaron werkte, vanwege dat nummerbord en het gestreepte pakje (en natuurlijk die gevaarlijke blik in mijn ogen ).
Nu ik mijn familie heb gevonden, weet ik dat dit de enige foto is die zij 32 jaar van mij hebben gehad en gekoesterd in de hoop dat ze mij ooit terug zouden vinden. Ze hebben hem altijd bij zich gedragen, en uitvergroot afgedrukt voor bij de familiefoto tijdens het vijftigjarig trouwjubileum van mijn vovo’s. Daardoor is de foto nu heel waardevol voor mij geworden en begint hierdoor langzaamaan de relatie die ik heb met mezelf en mijn uiterlijk te veranderen in positieve zin.
De Braziliaanse vlag heb ik van mijn lieve krullenbol gekregen, al vrij vroeg aan het begin van onze relatie toen ik nog niet bezig was met mijn adoptieverleden. Ook die heeft nu een heel andere betekenis gekregen. Waar ik hem eerst vooral inzette als cape tijdens het WK om mijn Seleção aan te moedigen (reacties over de halve finale in 2014 tegen Duitsland worden niet gewaardeerd ), is het nu sinds een paar maanden een comfort blanket waarin ik mij wikkel als ik weer eens niet kan slapen.
Dit had ik aan bij aankomst op Schiphol
Mijn mama stuurde me deze foto, ze bewaart het al 50 jaar.
Mijn eerste kleertjes en de eerste foto vanuit Colombia.
Ergens in februari '78 ben ik geboren. Deze foto stond jaren geleden in de Volkskrant. Ik denk dat ik het ben maar weet het niet zeker. Verder heb ik nog mijn baby paspoort en o.a nog een slabbetje met de tekst 'feliz viaje'.. (fijne reis)
Het raakt me om dat te lezen. Zo klein maakte ik /maakten wij de reis naar een onbekend land. Een dubbel bestaan, wat maakt dat ik ontroerd raak door de zo'n eenvoudige tekst op een slabbetje.
Diegenen onder jullie die mij al wat beter kennen weten dat ik een heuse schoenen verslaving heb .
Schoenen hebben dan ook altijd als een rode draad door mijn leven gelopen. Als kind liep ik het liefste rond op rode Zweedse klompen. Ik had platvoeten en bovendien een hele kleine schoenmaat waardoor het niet makkelijk was om passende, goedzittende schoenen te vinden. Die klompen zaten me dan ook als gegoten, ik deed ze pas weer uit als het winter werd.
Toen ik mijn familie in Korea voor het eerst ging bezoeken bladerde mijn eerste moeder in het foto-album dat ik voor haar had samengesteld. Verbaasd keek ze naar de vele foto's waarop ik mijn rode klompjes aanhad.
Ontroerd vertelde ze met het verhaal van mijn grootmoeder die schoenmaakster was en die bekend stond om haar schoenen voor mensen met voetproblemen.
Haar best verkochte paar-dat ze bovendien zelf ook altijd droeg- waren Koreaanse klompen in rood leder of met rode versieringen.
Het was deze grootmoeder die samen met mijn moeder alle lijkenhuizen van Seoul afzocht in de hoop om mij te vinden.
Niet wetende dat ik naar een ver land was vertrokken.
Net zoals heel veel Koreaans geadopteerden kreeg ik als souvenier traditionele, rubberen schoentjes mee toen ik uit mijn thuisland vertrok.
Naast mijn adoptiemoeder stonden ook mijn adoptie grootouders me mee op te wachten in Zaventem. Wat ze voor me meegebracht hadden- het allereerste cadeau voor hun nieuwe kleinkind- waren een paar lederen laarsjes met...rode accenten.
De schoentjes zijn voor mij de symbolen van een rusteloos bestaan tussen twee werelden, een eeuwigdurend reizen tussen het ene en het andere dat nu al meer dan 20 jaar mijn lot is. Het oncomfortabele gevoel alsof je door het leven wandelt in de foute schoenen.
Ik heb nog steeds verschillende rode schoenen in mijn verzameling. De meeste draag ik zelfs nooit. Maar àls ik mooie rode exemplaren zie, dan koop ik ze. Als compensatie voor het gemis van en als eerbetoon aan de vrouw die ik nooit heb mogen leren kennen en die zo lang naar me heeft gezocht.
Op bijna 3jarige leeftijd kwam ik na 2 weeshuizen aan in Zaventem met een leeg koffertje en een wissel van klederdracht omdat ik in het vliegtuig had overgegeven van de stress.
Op de eerste foto zien jullie het mooie gele kleedje met de plastic gouden juwelen die ik cadeau kreeg van de vrijwilligster die bij me op de foto stond. Ze had het naar het schijnt erg moeilijk om me af te geven en ik ken haar naam niet (als ze nog leeft) wat me nog steeds frustreert tot op vandaag.
Op de tweede foto zie je mijn papa met mijn wissel aan klederdracht die ik niet meer vind thuis.
Op de derde foto zie je mijn plastieken zilveren schoentjes waarmee ik als een eend liep. Eeen erg Stelgladde zool en ik was gewend op blote voetjes te lopen in de weeshuizen.
Mijn begin in België was gemaakt maar mijn korte verleden heeft zo'n impact op me nagelaten.
De schoentjes samen met het gele kleedje en gouden juweeltjes koester ik enorm Het enige tastbare dat bij me is mogen
blijven uit mijn thuisland.
Namaste
Nirmala
I want to share my passport which contains the only photo that was taken from me before my mother left me, as I learned only a few months ago.
My mom got one photo too, but she burnt it to keep her secret safe.
I cry everytime I see this picture. Little Dong Hee was smiling at her mom, not knowing she would forget all about her mom in order to be able to keep on breathing and not drown in an ocean of pain, grief and anger.
My passport was only made for the sole purpose of adopting me abroad. In Korea I did not exist, I was not registered and I will remain so if it weren’t for the opportunity to restore this, for which I soon will send in my application.
The clothing was a default gear for all infants at the time of my adoption. I also had a badge and a wristband with my name and my adoptive father's name, so that I would be handed over to the correct new family. Like commodity packages we were dressed the same way and even had our nails painted in silver polish.
The agencies presumed we were blank slates well -wrapped in cute clothings, but they had a bad conscience since they deliberately messed with all our files.
And then ….. our ‘fairy tale’-lives in the wealthy white West began!
Vandaag ben ik 35 jaar geleden geshipped and delivered.
Een dag die toch altijd iets met mij doet. Als kind vierden we dit als een soort tweede verjaardag. Nu wordt deze dag een beetje doodgezwegen
(toch liever zo dan een proficiat).
Mijn vliegticket en polsbandje zijn de enige dingen in mijn bezit die uit Korea komen.
De hanbok is een prachtig souvenir die ik tijdens mijn rootsreis heb gekregen en koester met heel mijn hart.
Iemand had deze bij Koroot-een hulporganisatie voor geadopteerden in Korea- gelaten met de enige wens dat deze naar een geadopteerde ging, lucky me
Het vliegtuig landt met loeiende motoren op Zaventem. Etienne* houdt me vast in zijn armen en draagt me het vliegtuig af. De reis vanuit Mumbai was lang (foto 1).
Hij wandelt naast Danielle de cafetaria in (foto 2). Daar overhandigt hij me aan mijn nieuwe ouders (foto 3). Ik krijg een geruit dekentje met bruin/beige tinten om me heen geslagen (foto 4).
Thuisgekomen merken mijn ouders dat ik kan stappen, tot hun verbazing loop ik toertjes rond de salontafel. Ik eet ook 3 grote boterhammen met omelet. Ze ontdekken dat ik amper in een rompertje pas. Ik woog 11 kg op zogezegd 11 maanden. Die leeftijd klopte niet, weet ik nu. Welke leeftijd wel de juiste is, daar heb ik momenteel nog steeds het raden naar.
Wat ik op de dag van vandaag wel bijzonder vind, is dat mijn ouders mijn kleertjes hebben bijgehouden, alsook mijn plastic schoentjes en een armbandje. Het dekentje van toen heb ik ook nog in mijn bezit. Soms doe ik mijn doos open, en denk ik: “Wat heb ik toen eigenlijk gevoeld?”
Het droombeeld dat ik had toen ik jong was is veranderd met de tijd. Nu kijk ik met een meer kritische blik terug: Wat gebeurt er met een kind als dat uit een cultuur is weggerukt om in een nieuwe ondergedompeld te worden? Van de ene dag op de andere werd ik verplicht een nieuwe persoon te worden in een totaal andere omgeving.
Wat ik nu ervaar tijdens mijn reizen naar mijn geboorteland, is dat die diepe connectie met de Indische cultuur, die er steeds geweest is, onderdrukt werd omdat ik de kans niet kreeg om regelmatig terug te gaan.
Nu kan ik eindelijk mijn eigen cultuur meer en meer omarmen, en op een dag hoop ik het evenwicht te vinden tussen de Europese en Indische gewoontes. Ik ben een mix van beiden. Zo voel ik het op dit moment aan.
Elk leven is een reis op zich, we zijn altijd onderweg. Mijn proces is nog steeds gaande, adoptie is immers een never ending story.
